|
Llythyr O Gymru
gan Steve Morris
Mae Steve wedi dysgu ar sawl Cwrs Cymraeg Cymdeithas Madog
dros y blynyddoedd. Athro brofiadol yn Ne Cymru, mae o'n dysgu Cymraeg yn y coleg yn Abertawe.
Dyma argraffiadau Steve ar Gwrs Cymraeg Y Mynnyd Glas, Poultney,
Vermont. 1996.
Nol I Dudalen Cartref Darlleniadau
Back To The Readings In Welsh Home Page
|
|
Dyma'r tro cyntaf i fi fod yn yr Unol Daleithiau yn fy mywyd! A dyna sioc
oedd cyrraedd Efrog Newydd yng ngwres mawr mis Gorffennaf ar ôl hedfan yn syth o Gaerdydd. Sut byddai'r pythefnos
nesaf yn America? Pa fath o bobl fyddai ar y cwrs? Oeddwn i wedi paratoi digon o waith iddyn nhw? Wrth lwc, roedd
dau o'r tiwtoriaid eraill wedi dysgu ar y Cwrs Cymraeg o'r blaen (Heini ac Emyr yn Atlanta) ac roedd digon o gyngor
a help i gael gyda nhw. Truelion ni rai diwrnodau yn yr Afal Mawr cyn teithio ar Amtrak i dalaith hyfryd Vermont
a chael ein croesawu gan Mary Ellen Palmer, Meredith Roberts ac eraill yn Green Mountain College, Poultney.
Roedd Vermont mor wahanol i Efrog Newydd ond roedd yn glir i fi yn syth
pam oedd cymaint o Gymry wedi synud i'r ardal yn y ganrif ddiwethaf: y llechi, wrth gwrs, ond y wlad brydferth
hefyd - y mynyddoedd, y llynnoedd a phopeth sy'n atgoffa rhywun o harddwch Gogledd Cymru. Roeddwn yn teimlo'n gartrefol
iawn ymysg y capeli, y baneri a'r enwau Cymraeg yno. Cafwyd croeso twymgalon gan aelodau Cymdeithas Madog ar ôl
cyrraedd ond yr un mor wresog oedd croeso trigolion Poultney a'r cylch a'u balchder yn eu gwreiddiau Cymreig.
Bues i'n ffodus iawn - fel tiwtor - gyda'r dosbarth hefyd. 16 o ddysgwyr
brwd iawn heb fawr o Gymraeg o gwbl oedd yn gweithio'n galed iawn, iawn trwy'r wythnos. Roedd cysylltiadau Cymreig
gyda llawer o'r dosbarth ac eraill yn dysgu oherwydd diddordeb mewn ieithoedd. Mae'n galonogol iawn fod llawer
ohonyn nhw yn dal i gysylltu try'r e-bost ac yn dal i ddysgu Cymraeg (gan gwnnwys grwp yn nhalaith Vermont a dyn
arall sydd yma yn dysgu yng Nghymru ar hyn o bryd). Gobeithio'n wir y byddan nhw'n dod nôl i gyrsiau Cymraeg
Cymdeithas Madog yn y dyfodol. Rhaid peidio ag anghofio chwaith y criw bach ffyddlon o ddawnswyr oedd yn dod i'r
sesiynau dawnsio gwerin bob prynhawn: roedden nhw'n sêr go iawn!
Erbyn 1997, beth sy'n aros yn y cof? Well pobl yn bennaf - y dysgwyr oedd
wedi gweithio mor galed (yn ystod y dydd - a'r nos!!) ac yn rhoi 100% i bopeth. Roedd eu diddordeb di-derfyn a'r
awydd i ddysgu cymaint ag oedd yn bosibl am Gymru a'r Gymraeg mewn wythnos yn ysbrydoliaeth. Mae'n wir dweud fod
llawer ohonyn nhw yn dal i ysgrifennu a chysylltu ar ôl y cwrs ac wedi dod yn ffrindiau mawr: gobeithio gweld
rhai ohonynt yn ystod 1997. Roedd y grefnwyr hefyd - yn enwedig Loretta a Mel - yn hynod o garedig a chymwynasgar:
diolch eto iddyn nhw a phawb arall yng Nghymdeithas Madog am y croeso a chymorth parod a gafwyd. Yn olaf, bydd
Vermont ei hunan a'i chysylltiadau â Chymru yn aros yn y cof - roedd dod i wybod am y Cymry aeth i'r rhan
honno o'r Unol Daleithiau yn ddiddorol dros ben yn enwedig ar ôl cwrdd â William Williams yn Granville
oedd yn dal i siarad Cymraeg (ac wedi'i enwi yn yr Unol Daleithiau!). Mae'r rhan hon o America yn rhan o Loegr
Newydd fydd yn Gymru am byth.
|
